Lovina en terug
Door: Daphne
Blijf op de hoogte en volg Manon en Daphne
10 Augustus 2013 | Indonesië, Banjar Semaga
Het voelde wel vertrouwd. Fredje, onze huistjiktjak was blijkbaar meegereisd en had zijn hele familie meegenomen: Frits, Fryda, Ferdinand, Froukje. Ze ritselden gezellig met z'n allen in ons huisje.
Om 5.15 uur waren we wakker, zus en ik. Om 6 uur werden we gehaald door het dolfijnenopperhoofd en mochten we mee met onze kapitein. In de donkere ochtend vaarden we steeds verder de zee op en langzaam kwam de zon boven de bergen op. En konden we alle andere bootjes ook zien. Wat waren het er veel. Maar dat vergaten we toen we de eerste vinnen boven het water zagen uitsteken. Wat een sprookje! Onvergetelijk.
Bij terugkomst konden we aanschuiven bij het ontbijt en daarna wachtte de weg weer op ons.
Henny nam ons mee naar een zoet water bad waar het water uit de bergen in stroomde. Geen toeristen hier, alleen maar locals. Het water lonkte en Henny riep. Zus en ik moesten even een drempeltje over omdat er bijna alleen maar mannen in het water lagen en de paar vrouwen die zwommen waren volledig gekleed. Maar uiteindelijk hebben we onze stoute schoenen aan- of eigenlijk uitgetrokken en hebben we in het heerlijk koele water gezwommen.
Lunch was dit keer met zicht en wel op de vulkanen. Ook al zo'n indrukwekkend uitzicht. Moe van al die indrukken hadden zus en ik moeite om onze ogen open te houden op het laatste stuk en de rust en stilte van het huis in Penatih omarmde ons. Het voelt al een beetje als thuis.
Om 5.15 uur waren we wakker, zus en ik. Om 6 uur werden we gehaald door het dolfijnenopperhoofd en mochten we mee met onze kapitein. In de donkere ochtend vaarden we steeds verder de zee op en langzaam kwam de zon boven de bergen op. En konden we alle andere bootjes ook zien. Wat waren het er veel. Maar dat vergaten we toen we de eerste vinnen boven het water zagen uitsteken. Wat een sprookje! Onvergetelijk.
Bij terugkomst konden we aanschuiven bij het ontbijt en daarna wachtte de weg weer op ons.
Henny nam ons mee naar een zoet water bad waar het water uit de bergen in stroomde. Geen toeristen hier, alleen maar locals. Het water lonkte en Henny riep. Zus en ik moesten even een drempeltje over omdat er bijna alleen maar mannen in het water lagen en de paar vrouwen die zwommen waren volledig gekleed. Maar uiteindelijk hebben we onze stoute schoenen aan- of eigenlijk uitgetrokken en hebben we in het heerlijk koele water gezwommen.
Lunch was dit keer met zicht en wel op de vulkanen. Ook al zo'n indrukwekkend uitzicht. Moe van al die indrukken hadden zus en ik moeite om onze ogen open te houden op het laatste stuk en de rust en stilte van het huis in Penatih omarmde ons. Het voelt al een beetje als thuis.
-
10 Augustus 2013 - 18:21
Anneke:
lieve nichtjes, wat worden jullie verwend met al deze indrukken en mooie momenten. nog heel veel plezier. liefs Rob en Anneke -
10 Augustus 2013 - 20:12
Jacqueline:
Het is zo mooi en zo vertouwd om jullie ervaringen te lezen, ik geniet ervan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
