Een open deurtje

Een deur. Een deur schept verwachtingen. Je kunt zitten wachten tot een deur open gaat. Er achter is iemand die je iets gaat vertellen. Iets leuks, iets naars. Een deur kan open, zodat je kunt zien wat er achter zit. Maar soms is het beter dat hij dicht blijft. Zodat je kan dromen, kan fantaseren, kan bedenken wat de deur verbergt.

Op Bali heb je het prachtigste houtwerk. Ik kijk iedere keer weer mijn ogen uit. Je treft om de zoveel meter zo'n stuk boom dat omgetoverd is in een kunstwerk aan. Daaromheen is vaak iets moois gemetseld en ervoor staan meestal twee beelden. Dat kan van alles zijn. Dikke mannetjes, mooie vrouwen, draken... Niet dat een mooie vrouw geen draak kan zijn, maar dat is weer een heel ander verhaal. En die deuren, meestal een stuk groter dan dat ik ben (niet zo lastig, zo groot ben ik niet), die deuren prikkelen mijn fantasie. Wat zit er achter?

In de meeste gevallen zal het waarschijnlijk een kampong zijn. Als je dan zo'n deur opent, stuit je direct op een beeld dat alle narigheid buiten moet houden. Een kampong bevat verder meestal wat kleine huisjes, waarin gekookt en geleefd wordt door een hele familie, waar het goed rusten is na een lange dag hard werken. En natuurlijk de huistempel. Hoe rijker de familie, hoe mooier en hoger de tempel is.
Maar het kan natuurlijk ook een hotel zijn, of een resort. Een plek waar genoten en gezwommen wordt. Waar een animatieteam de jeugd bezig houdt en waar de zonnebrandolie en de Bintang's rijkelijk vloeien.
Of een prachtige villa, waar de rijken mogen wegzakken in dikke kussen. Waar fonteinen kletteren en groene gazons zo groen zijn, dat ze je verblinden.
Soms is er ook gewoon niks. Een lege ruimte waar iemand een plan mee had. Geld mee wilde verdienen. De deur is er al. De rest komt nog. Toch?

We hebben veel gedaan de afgelopen weken, Tinie, zus en ik. We zijn naar de zilverwerkplaats geweest. Als iemand een mooi bedrijf op poten heeft weten te zetten, dan is het wel deze Made. En wat word je toch hebberig van al dat moois dat daar achter die deur ligt.

Ook zijn we naar Denpasar geweest. Tinie had daar een warung gevonden waar we heerlijk hebben gegeten. Vervolgens hebben we geslenterd over de stoffenmarkt. Na het zilver konden we ook hier de deuren platlopen. Al die kleurtjes, al die stofjes. Denpasar is ver van toeristisch. Je ziet hier het dagelijkse leven van de Balinezen. Een drukke stad, vol met mensen die het druk hebben. Maar niet onrustig, ze gaan gewoon allemaal hun gang.

Na een stranddagje in Sanur zijn we met de taxi naar Canggu gereden. Ik was daar nog niet eerder geweest, maar zowel Manon als Tinie vonden dat het dorp enorm was uitgebreid. Het is een plek waar mooie, jonge mensen hun tijd doorbrengen. Heerlijk is het om daar te zitten, te kijken, te genieten. En top om onze vriend Hans daar te treffen. Hij moest wel even geduld hebben. We zaten op het verkeerde strand op hem te wachten. Voordat we dat doorhadden, was er best al wat tijd voorbij. Maar het mocht de pret niet drukken.
Leuke kleine winkeltjes, fijne eetplekken, een mooi strand met de geweldigste golven. En een zonsondergang die zo op een screensaver kan.

De dag erna vertrokken we voor twee nachtjes naar Nusa Lembongan. We werden door een driver van het resort waar we verbleven opgehaald en ook de boottocht was geregeld. Geen spanning daarover dus. Vanaf een strand op een boot komen, dat is dan wel weer een beetje spannend. Loopplanken zijn er natuurlijk niet, dus het is een kwestie van alles dat lager zit dan je bovenbeen oprollen, optillen en wegbergen. Of je er bij neerleggen dat het nat wordt. Dat kan natuurlijk ook. De boottocht duurde ongeveer 30 minuten. Ik zat aan de kant waar je de golven goed zag aankomen en die waren soms wel hoog. Zo van: poeh poeh, die is hoog. Maar we rolden er moeiteloos overheen en zonder problemen kwamen we aan op het veelbelovende Mushroom Beach. Ons resort was snel gevonden en onze huisjes verwelkomden ons met open deur.
De koffie was zalig bij het tentje om de hoek en daarna was het tijd om een strand te gaan zoeken. We hadden wel zin in een wandeling en hoe ver kon het nu zijn? Nou, om 12 uur s middags lijkt het al snel ver. Maar het was de moeite waard. Dream beach heet zo niet voor niets. Het was er prachtig. De lunch was weer goed en het publiek nog beter: sinds een aantal jaar hebben de Chinezen Bali ontdekt. Ze komen in grote groepen, met gids, en hebben de prachtigste kleren aan. Zon vinden ze niet zo fijn. Dus parasols, hoeden en handschoenen zie je in alle kleuren en van alle materialen. De dames lopen voorop en er omheen loopt vaak nog een meneer met een fototoestel die al dat pracht en praal mag vastleggen voor het thuisfront. We keken onze ogen uit!
De golven zijn ook hier enorm. Vooral het knallen op de rotsen naast het strand (Devil's tear) was indrukwekkend.

Ondanks een nachtrust die wel 's nachts was maar wat minder rust gaf door een drukke weg achter ons huisje, waren we toch genoeg uitgerust om op pad te gaan. Scooters zijn op dit eiland het makkelijkste vervoer. Maar de mensen die mij een beetje kennen weten dat ik heel af en toe niet heel handig ben. En de weggetjes op dit eiland zijn soms wel, maar vaak ook niet heel best. Het leek ons (lees mij) dan ook verstandig om gebruik te maken van het andere vervoersmiddel: een soort veetruck met bankjes waar je in kunt stuiteren. We hebben ons naar het uiterste puntje laten brengen waar het mangrovebos begon. Daar hebben we heel rustig even rondgedobberd op een bootje. Rust, schaduw, geritsel van blaadjes. Weinig leven alleen, zover we konden zien. Vooral het varen vanuit het bos de zee op vond ik een bijzonder moment.

Langs de noordkust van het eiland ligt een langgerekt strand. Daar hebben we langs en op teruggelopen tot we niet meer konden. Natuurlijk hebben we even in het zand gelegen en van de verfrissende zee genoten. Het laatste stukje hebben we ons weer laten rijden tot we bij nog een klein strandje kwamen. Zus en ik komen wel aan onze trekken hier, als strandliefhebbers. Om te zonnen was het niet heel handig, maar een lunch aan zee is altijd fijn.

In onze koffer lag al die tijd een snorkelset. Vijf jaar geleden hadden we onze ogen uitgekeken onder zee op Gili Air en een van onze grote wensen was dit nog een keer te mogen doen. De derde dag hadden zus en ik dan ook een boottocht geboekt zodat we echt het onderwaterleven zouden kunnen beleven. Zelfs Manta's zaten in het programma.

De baai van Mushroom beach uit ging prima.. Daarna was het nogal spannend. Er stond een flinke wind en de golven waren enorm. Vol vertrouwen op onze kapitein van 16 besloten we ons geen zorgen te maken en te gaan genieten van dit avontuur.
De eerste stop die we maakten was in het gebied waar de Manta's zwemmen. Daar waren de golven echter zo hoog, dat onze jonge kapitein het niet verantwoordelijk achtte om hier te water te gaan. Dat leek ons niet zo'n rare gedachte: wij zagen onszelf daar ook niet drijven met ons snorkeltje.
Plek twee was in een baai, en dat was een stuk prettiger. En het was weer alles waar we op hoopten. Oké, zus zag dit keer geen schildpad. En ik zag geen Nemo. Maar er was genoeg prachtigs om te bewonderen. Ineens midden in een school met duizenden kleine visjes meezwemmen, zo mooi. En al die kleurtjes, van de vissen, van het koraal.
Beetje jammer alleen dat mijn maag vervolgens besloot om net zo te gaan golven als die woeste zee verder op. Ik heb vanaf de bodem van de boot nog best wel genoten hoor, maar snorkelen zat er niet meer in voor mij, helaas.

De derde snorkelduik was volgens zus net zo mooi als de tweede. Bij de laatste baai was het zicht jammergenoeg zo troebel, dat de buddah die blijkbaar op de bodem te zien was, zich verscholen hield.

's Middags was het tijd om Lembongan te verlaten. Het bootje terug was iets kleiner dan die van de heenweg en de golven waren flink wat groter. Ik ben niet zo dol op kermisattracties, maar had er nu dan toch eentje die wel 30 minuten duurden. De boot vloog regelmatig een stukje door de lucht, maar klapte dan gelukkig wel weer vol terug de zee in. Best leuk.
Zus zat achterin de boot, zodat ze daar lekker kon genieten van de frisse lucht. Het meisje van een jaar of 18 dat naast haar zat, vond de kermisattractie ook niet zo fijn en besloot bij zus op schoot te gaan zitten. Ach, een moeder blijft een moeder. Maar na even wisselen van plek ging het gelukkig beter met het bange schaap.

Penatih voelde weer als thuiskomen maar na 2 nachtjes vertrokken zus en ik weer naar een nieuw avontuur. Dit keer hadden we twee nachten geboekt in een resort in Ubud.
Wayan taxi bracht ons ook hier weer naar toe. Het was een lekker ritje. We waren al snel in het centrum van Ubud en reden vervolgens nog een heel eind door. Het blijft altijd weer spannend, zo'n booking via booking.com. Maar hoewel het resort een eind van het centrum weg was, was het een heel prettig plekje. Schoon, netjes, en met weer heel vriendelijke mensen. En een shuttle die ieder uur van het resort naar het centrum reed en ook weer terug. Dat was goed geregeld. We kregen zelfs een telefoon waarmee we de driver konden bellen als we terug wilden.

Van die shuttle hebben we direct gebruik gemaakt. Het centrum van Ubud is vol. Met van alles. Mensen, scooters, auto's, verkopers, taxichauffeurs, marktkraampjes, winkels, restaurants. En daartussen lopen triljoenen toeristen. Op zoek naar dat ene doodshoofdbeeldje dat net wel de goede kleur heeft, of dat houten slabestek dat precies past bij de houten slabak thuis. We hebben er doorheen gelopen en hebben ons verbaasd. Er zijn leuke, kleine straatjes waar geen verkeer rijdt en waar het rustig is. Er zijn ook mooie achterafplekjes waar je ineens een verborgen tempeltje ziet. Er zijn musea met prachtige tuinen waar de rust tot je komt. Maar die moet je wel even zoeken.

De dag erna zijn we gaan wandelen door de rijstvelden. Dit blijft toch wel een bijzondere plek. Zoveel kleuren groen. Ik wist niet dat ze bestonden. Het had enorm geregend en het regende af en toe nog steeds, maar dat maakte het groen alleen maar groener.
We hebben Ubud centrum even aangetikt en zijn vervolgens snel weer door de rijstvelden teruggelopen.

Vandaag hebben we toch nog maar een dagje strand in Sanur gedaan. Het blijft zalig om in die warmte te liggen, met dat verfrissende windje. Inmiddels ben ik well-done, dus heel gevaarlijk is de wind niet meer.

En nu, tja, nu is het weer voorbij. Morgen vliegen zus en ik weer terug naar Nederland en laten wij Tinie weer achter in haar heerlijke huis in Penatih. Zeggen we dag tegen bijzonder Bali met al zijn tegenstrijdigheden. Tegen de lieve mensen die we iedere keer weer ontmoeten. De warmte die je omhelst en soms ook smoort. Tegen de heerlijke geuren van rijst, wierook en bloemetjes. De kleuren van het fantastische fruit op de markt, het groen van de rijstvelden, het blauw van de zee.

Morgen pakken we onze koffer en gaan we, ook weer fijn, naar huis. En sluit die mooie bewerkte deur. Voor nu.