Naar Gili Air

Overal in de wereld heb je eerlijke mensen en oneerlijke mensen. Of ze nou rijk of arm zijn, geld is altijd een grote verleider. Hier is het best lastig om te weten wie er goede bedoelingen heeft en wie niet. Want alles gebeurt met de liefste glimlach, met vrolijke pretogen.

Vanochtend waren we al vroeg wakker. We hadden onrustig geslapen in ons rieten mandje eh… huisje. Er waren veel geluiden van poezen, padden, honden en tussendoor nog de havenmeester die voor elk bericht, ook om 2 uur s nachts, zijn kleine tingeltangelgeluidje maakte. Net zoiets als in de supermarkt: tingdongding, meneer Jansen, kassa 3, meneer Jansen, kassa 3! Maar dan zal het over boten zijn gegaan, waarschijnlijk.

Het giet pijpenstelen deze ochtend. Met bakken komt het naar beneden. We hopen heel hard dat het snel weer droog wordt, en gelukkig is dat het geval. We krijgen een lekker ontbijtje en rekenen vervolgens alles af. 16 euro de man: logeren, ontbijten en dan ook nog de lunch en drankjes van de vorige dag. Ongelofelijk.

Hans brengt ons naar de steiger en dan moeten we flink wat tijd wachten tot we op de boot mogen die ons naar Gili Air zal gaan brengen. We zijn blij als het wachten voorbij is en wij aan boord mogen. De rugtas van zus ligt dan al in het ruim. Omdat Tinie haar iPad en ik mijn Macbook er in hebben zitten, houden wij onze rugtas bij ons.

Zus gaat met Hans bovenop het dek zitten. Omdat je daar vol in de golven zit, mag zij de poncho van Hans lenen. De rest van de mensen op het dek kijken haar eerst een beetje vreemd aan. Maar na de eerste golf die over hun heen spoelt, begrijpen ze het wel en zijn ze behoorlijk jaloers op de poncho van zus en de regenjas van Hans.
Tinie en ik zitten onderin de boot, binnen. Dat is ook prima te doen. Het raampje staat open en er komt een lekker fris windje binnen. Het uitzicht is prachtig en het gewiebel valt enorm mee. Wel is het best slaapverwekkend, die beweging van de golven. We worden een beetje in slaap gewiegd.

De boot legt eerst aan bij Gili Trewangang en laat daar wat mensen eraf. Helaas blijkt later dat niet alleen mensen, maar ook de rugtas van Manon hier al vast aan land wordt gelaten. Wanneer wij dan ook bij Gili Air aankomen, mist de tas.
Hans praat als brugman en er wordt beloofd dat de tas om 3 uur vanmiddag met een andere boot zal worden gebracht. Duimen dus maar.

Auto’s zijn er niet op dit eiland, alles wordt vervoerd via paard en wagen. Of eigenlijk pony en wagen. De hele dag door hoor je de belletjes van de karretjes. Zelfs de vuilnis wordt zo opgehaald.
Aan de andere kant van het eiland is ons hotel. De andere kant… dat is dus een kwartiertje met de pony express. We worden vriendelijk ontvangen met een kopje thee en daarna krijgen we de sleutel.
Het huisje is simpel, maar afdoende. Het is rustig en stil. Ik heb nog geen haan, hond of meneer van het herinneringsgebed gehoord. Alleen de airco die af en toe aanslaat.

We nemen even een duik in het zwembad en genieten van de lunch die Hans aan ons had meegegeven. Om kwart voor 3 worden we door Ishak van het hotel met zijn pony (ze heet klein en sterk, maar dan niet in het Nederlands natuurlijk. Ben even vergeten wat het ook al weer was). Hij brengt ons naar de haven.
Het is warm en het wachten duurt lang. Om kwart voor 4 hebben we nog geen boot gezien. Zus haalt een flesje water. En ja…. Dan gaat het even mis. Het geld hier is ook na 2 weken nog steeds wennen. Ze betaalt te veel. Nu is teveel niet heel erg veel hoor, maar als ze er achter komt loopt ze snel terug naar het winkeltje. De vrouw achter de kassa ontvangt haar met een grote glimlach en met een grote glimlach ontkent ze dat zus haar teveel heeft gegeven. Er ontstaat een discussie, maar winnen kunnen we het niet. Knap hoor, als je met zo’n lief gezicht kunt liegen of het gedrukt staat. We hopen maar dat ze iets leuks voor haar kinderen koopt met het extra geld dat ze heeft verdiend.

Zus en ik duimen hard, maar ook bij de laatste boot om half 5 zien we geen bekende tas uit het ruim komen. Daar gaat onze hoop.
Maar bij terugkomst in het hotel gaat iedereen enorm z’n best voor ons doen. Vooral de dame bij de receptie weet van wanten en als zij de eigenaar van het bootmaatschappijtje heeft gesproken weet ze het zo te regelen dat de tas morgenochtend om 10 uur bij de haven zal zijn. Ze geeft zelfs een aardige beschrijving, dus er is weer hoop. Zou het echt zo zijn? Een tas van een toerist die op het strand blijft staan, zal die echt na zoveel tijd eerlijk worden teruggegeven? Na het akkefietje van vanmiddag twijfelen we er wel een beetje aan.

Ondanks dat alles genieten we enorm van deze schitterende plek. De zonsondergang is de mooiste die ik tot nu toe gezien heb. Het eten is zalig en eten met je voetjes in het zand en het geruis van de golven op de achtergrond maakt het nog veel lekkerder.

Morgen hoop ik op weer zo’n mooie dag, met als start de ontvangst van de tas. Want dat ook hier mensen zijn die het beste voor je wensen en mensen die het best van je willen afnemen, dat hebben we vandaag gemerkt. Gelukkig is de eerste groep tot nu toe duidelijk in de meerderheid geweest, en daarvan krijg ik nou een grote glimlach op mijn gezicht en veel hoop op een goede afloop.